Ετούτο το σημείωμα, το γράφει
η μνήμη και η καρδιά ενός παιδιού 10-15 χρονών! Το παιδί διηγείται πώς οδηγήθηκε
στην αθεΐα από νωρίς, αφού ήδη στα 15 του πίστευε στη «σκέψη» και στην «πράξη»
(μάλιστα έκανε κάποιες κατασκευές και μερικά πειράματα χημείας, στο σπίτι του…),
έβρισκε δε απίστευτα, πονηρά και αστεία τα «θρησκευτικά» του σχολείου, αν δεν
το εξόργιζαν κιόλας! (Και δεν επιτρέπω σε κανέναν να «ενάγει» ένα παιδί, επειδή
δεν πίστεψε αυτά τα απίθανα και απάνθρωπα, που του σερβίρανε υποχρεωτικά στο σχολείο
και σχεδόν παντού.)
Τον λόγο έχει, τώρα, το παιδί!
Η αφύπνιση στο δημοτικό
Όλα άρχισαν στο
δημοτικό σχολείο, όταν αρκετές ιστορίες του μαθήματος των θρησκευτικών ήταν
εξοργιστικές, αφού ήταν γεμάτες από αδικία, απανθρωπιά, μίσος και παντελή
έλλειψη αγάπης. Απαριθμώ τινάς, ενδεικτικώς…
1. Πρώτα-πρώτα με ξεσήκωσαν τα μαρτύρια του Ιώβ (Π. Διαθήκη),
στα οποία τον υπέβαλλε, άδικα, ο «παντογνώστης» θεός της αγάπης! (Αυτό ήταν το
φυτίλι…)
2. «Και εξηράνθη παραχρήμα η συκή...» (Ματθ. κα’, 19).
Κάποια μέρα που ο Χριστός ήταν στην εξοχή με τους μαθητές του, πείνασε και
πλησίασε μία συκιά, για να φάει ένα σύκο. Αλλά σύκα δεν υπήρχαν, γιατί δεν ήταν
η εποχή τους. Και ο …Σωτήρας καταράστηκε το δεντράκι και ξεράθηκε! (Έγινα
Τούρξ…)
3. Όταν ο Χριστός ήταν στο σταυρό, πήγε κλαίγοντας να τον δει η Παναγία,
μαζί με τον Ιωάννη. Κι ο Χριστός αποκαλώντας τη μάνα του «γυναίκα», της είπε,
δείχνοντας τον Ιωάννη: «Γύναι, ίδε ο υιός σου»
(Ιωάν. ιθ’ 26-27). Αυτό μου προκάλεσε θυμό και απέχθεια… Μεγαλύτερο
θυμό, όμως, μου προκαλούσαν οι φθορικές ερμηνείες που άκουγα από κάποιες (όπως
θυμάμαι) αντιπαθέστατες παλιοφάτσες. Μεταξύ αυτών κι ένας περισπούδαστος και γνωστός καθηγητής θεολογίας, του πανεπιστημίου της Αθήνας! Και για πρώτη φορά σκέφτηκα, τότε, πως για να
τα δέχεται κανείς αυτά, πρέπει να ‘ναι αναίσθητος και -ας μην το πω, ας μην το
πω!
4. Ο Αβραάμ, έσφαξε (εν παραβύστω) το μοναχοπαίδι του, από φόβο και τρεμούλα
για το θεό! Σύγκρινα με τον Αγαμέμνονα, που θυσίασε την κόρη του Ιφιγένεια δημόσια,
μπροστά στο στράτευμα, για την πατρίδα του! (Μου άρεσαν πάντα οι
συγκρίσεις...) Η ίδια αντίθεση με το προπατορικό αμάρτημα της Εύας και του
Αδάμ προς ίδιον όφελος, σε σχέση με το «αμάρτημα» του Προμηθέα που χάρισε τη
σωτήρια φωτιά στους ανθρώπους (κλέβοντάς την απ’ τους θεούς) και μετά ο ίδιος
υπέφερε δεμένος στον Καύκασο. (Η «μέρα», απ’ τη μία, με την ανατριχιαστική και κατασκότεινη «νύχτα»,
απ’ την άλλη! Αυτή ήταν η αίσθησή μου και πάντα…καυχιόμουνα πως ήμουν δίκαιος
-ίσως λίγο σκληρός, αλλά πρώτα με τον εαυτό μου!)
5. Κάποια φορά στο κατηχητικό (τι ξεκαρδιστικές επουράνιες αστειότητες ακούγαμε κι εκεί…), μάς μοίρασαν ένα δεκαεξασέλιδο φυλλάδιο με οδηγίες για προσευχές, με υποσχέσεις για Παράδεισο και απειλές για Κόλαση. Διάβασα σ’ αυτό ότι, προσευχόμενος, πρέπει να πω «...εγώ ο τρισάθλιος αμαρτωλός, ζητάω συχώρεση…». Μόλις είχα τελειώσει τους «Άθλιους» του Βίκτωρα Ουγκώ και ήμουν «φτιαγμένος». Πήρα το μοδιστρικό ψαλίδι της μαμάς μου και κρυφά έκοψα το φυλλάδιο σε μικρά κομματάκια, τα οποία πέταξα στην τουαλέτα και τράβηξα, μάλιστα δύο φορές, το καζανάκι. Αμαρτωλός 12 ετών; (Ντροπή, σ’ όποιον δυστυχισμένο ανώμαλο το πει αυτό…)
Σπαρταριστές σάτιρες με τραγούδια και ύμνους
Ήταν συνηθισμένο τα παιδιά, δημοτικού και γυμνασίου να διακωμωδούν τραγούδια και ύμνους. Γραφόντουσαν και σε χαρτάκια και κυκλοφορούσαν χέρι-χέρι κατά τη διάρκεια του μαθήματος! Περισσότερο την πλήρωνε η θρησκεία και το '21. Να μερικά παραδείγματα που θυμάμαι ακόμα!
"Ντράγκα-ντρούγκ το καμπανάκι, να μας πάει πούτσα-πούτσα στο φτωχό μας το τσαρδάκι..."
"Canta, Morena, canta, κάντα και φάτα, τραλαλαλαλάααα..."
"Εν Ιορδάνη και ψάργια στο τηγάνι..."
"...υμνείτε τα έργα και υπερυψούται τη σάμπα τραγουδούσε..."
"Όταν οι ένδοξοι μαθηταί, την παίζαν κάτω απ' τη μουριά..."
"Ανοίξω το στόμα μου, έλα κοντά μου κοκόνα μου!
Φαιδρώς πανηγυρίζω και σου τον σφυρίζω"
"Έχετε γεια βρυσούλες, λογκίβουνα (μία λέξη), ραχούλες..."
"Στη στεριά δε ζει το ψάρι, πιάσε τώρα ένα παπάρι..."
"Και σαν πρώτα ανδρειωμένη και μια πούτσα καβλωμένη..."
Τερατώδεις μορφές, κήτη, κρίνος… και γέλια με δάκρυα, στο Γυμνάσιο
1. Όλες οι εικόνες που έβλεπα στις εκκλησίες, είχαν άσχημα πρόσωπα, παγωμένα, κάπως σαν άρρωστα, χωρίς υποψία χαμόγελου και ζωής, ενώ τα
 |
| Φανούριος, (ο) |
 |
2. Σπαρταριστή ήταν η ιστορία του Ιωνά (Π. Διαθήκη), ο οποίος παράκουσε μία
εντολή του θεού της αγάπης κι αυτός πήρε …ανάποδες στροφές (από λάθος ρύθμιση
στο αβάνς, γίνεται συνήθως αυτό στους κινητήρες) και προκάλεσε τρικυμία, οπότε
ο Ιωνάς, που ταξίδευε με πλοίο, βρέθηκε στη θάλασσα και στη συνέχεια βρέθηκε στην
κοιλιά ενός κήτους, όπου άρχισε να προσεύχεται! Το κήτος, σε τρεις μέρες, τον
ξέρασε σε μια στεριά! Αυτά έπρεπε να τα διηγηθούμε όταν μας σήκωναν να πούμε
μάθημα -φυσικά χωρίς γέλια, λόγω μεσαιωνικού «χάρακα» ή κατακεφαλιάς!
3. Επίσης, πολύ σπαρταριστά, απίστευτα, αντιεπιστημονικά και τερατώδη, ήταν
ο τρόπος σύλληψης της Παναγίας και ο κρίνος του Ευαγγελισμού. (Ο «άγγελος» στον Λουκ.
ι’, 26 και ο «κρίνος» στις αμέτρητες οι εικόνες). Πώς να τα πάρει στα σοβαρά, όλ’
αυτά, ένα παιδί με «κάποιο» μυαλό; Δεν το σκέφτηκε ποτέ, κάποιος; Μάλλον όχι,
αφού τη δεκαετία του 1950, υπήρχε «άηχη» δικτατορία πολιτείας και εκκλησίας!
Πάροδος «Ο Χαϊδευέτας»
Δε μπορώ να μην το ξεφουρνίσω τώρα, γιατί «ψήνεται» δεκαετίες…: Στη διπλανή μας ρούγα, υπήρχε ένα μεγάλο ψιλικατζίδικο, ψηλοτάβανο με τζαμαρία, που το ‘χε ένας πωγωνάτος παππούς, γκρινιάρης, τσιγκούνης, σκατοφατσάρης και που έσερνε τα ποδάρια του, αφού μάλλον τα ψιλοκοπανούσε συνέχεια. Το παρατσούκλι του ήταν «Ο Χαϊδευέτας». Τα μεγάλα παιδιά του γυμνασίου, λοιπόν, βάζανε εμάς τα δωδεκάχρονα, να μπούμε στο μαγαζί του και να τον ρωτήσουμε: Τα παιδιά σου, τα ΄κανε η γυναίκα σου με κρίνο; (Αυτός τότε γινόταν έξω φρενών και λέγαμε πως θα σκάσει…). Το κάναμε βέβαια ευχαρίστως, αφού και πλάκα είχε, αλλά και δωράκι παίρναμε απ’ τα γυμνασιόπαιδα, π,χ. μια καραμέλα ή μισή τσίχλα ροζ για φούσκες ή καραμελίτσες ραντεβουδάκι, τέτοια… Εγώ δεν ψώνιζα από κει και δεν έμπαινα μέσα, μόνο τον ρωτούσα από την πόρτα, γιατί είχε δίπλα του ένα ποτήρι με νερό και …κατάβρεχε κατά το δοκούν. Τον ρωτούσα λοιπόν λακωνικά, για να τρέξω μετά: Με κρίνο, ε, μπαρμπα-Χαϊδευέτα; με κρίνο! Τα γυμνασιόπαιδα, απ’ έξω, έκαναν δήθεν χορωδία κι ένας ψηλός έκανε τον μαέστρο κουνώντας αστεία τα χέρια του! Τραγουδούσαν παραλλαγμένα «Κάντα Μορένα, κάντα, με κρίνο κάντα, τραλαλαλαλά», την επιτυχία της εποχής «Canta morena». Τώρα, με τέτοιες φάσεις, τι να μας έλεγαν ο Λουκ. ι’, 26 και οι αμέτρητες οι εικόνες; Ποιος είχε μυαλό να τα σκεφτεί αυτά; Ευτυχώς, δηλαδή… Σωθήκαμε!
Στην εφηβεία …έδεσε το
βύσσινο, με τις «μαστούρες»!
1. Υπήρχε βιβλίο θρησκευτικών στο γυμνάσιο, στο οποίο απαριθμούνταν οι «αποδείξεις»
περί υπάρξεως θεού. Παντελής παραλογισμός! Διαβάζαμε στο διάλειμμα, τις
«αποδείξεις», κρυφά από τα «καρφιά», και πεθαίναμε στα γέλια. Μπράβο,
συγγραφέας «τσακάλι», αφού πέτυχε, το αντίθετο αποτέλεσμα! Μια φορά, στο
γυμνάσιο, ρώτησα έναν λιπόσαρκο καθηγητή θρησκευτικών, εάν ο Θεός μπορεί να φτιάξει μία πέτρα τόσο μεγάλη ώστε να μη μπορεί
να τη σηκώσει…. Κόλαση! Άλλαξε αμέσως θέμα και με ρώτησε τι κάνουν οι δύο
ιερωμένοι συγγενείς μου! Κι εγώ, ο αδίστακτος, τον ρώτησα αν η λέξη «ιερωμένοι»
που είπε, γράφεται το ίδιο, όπως όταν λέμε ότι η Τζέιν ήταν «η ερωμένη» του
Ταρζάν. Αντί για απάντηση, με ακούμπησε στον ώμο και είπε τρέχω στο σπίτι να φάμε, περιμένει η γυναίκα
μου… Κι έφυγε με γρήγορα πηδήματα, ακριβώς σαν ακρίδα φοβισμένη -οι
ακρίδες και οι «ακρίδες», ξέρετε, δεν είναι ζώα κοινωνικά, αλλά μονήρη και καταθλιπτικά!
2. Στον υπερ-βαρετό υποχρεωτικό σχολικό και οικογενειακό εκκλησιασμό,
μιλάμε εδώ για ηλικία 10 με 13 ετών, για να μπορούμε να συζητάμε μέσα
στην εκκλησία για τα διάφορα ενδιαφέροντά μας, δηλαδή παιχνίδια, γήπεδο, Καραγκιόζη, Μικρό
Ήρωα, Μίκυ Μάους, Μάσκα, Χτυποκάρδι…, παίρναμε μαζί μας μία Σύνοψη, την
ανοίγαμε και κάναμε ότι διαβάζαμε, σείοντας περισπούδαστα και με
γκριμάτσες το κεφάλι, δήθεν γι’ αυτά που έγραφε το ιερό μαύρο βιβλίο με το
σταμπαρισμένο χρυσό σταυρό!
3. Δε θα μιλήσω για την «εξομολόγηση», τα «φυλαχτά», τους «αγιασμούς»…, γιατί θα σας σκανδαλίσω! Η «λειψανομανία», πάλι, μου φαινόταν φρικτή. Στα χρόνια του γυμνασίου, είχα διαβάσει (και επιβεβαιώσει αργότερα) ότι στην Ευρώπη υπάρχουν σε χριστιανικές εκκλησίες 8 κάρες, κρανία δηλαδή, του Ιωάννη του Βαπτιστή. (Οκτακέφαλος ο Βαπτιστής; Και ποιο κεφάλι του έκοψε ο Αντίπας;) Στην Ισπανία, ένα φτερό στρουθοκαμήλου τοποθετημένο σε ασημένια θήκη, παρουσιάζεται ότι είναι του Αρχάγγελου Γαβριήλ, που του έπεσε όταν κατέβηκε για να δώσει τον κρίνο στην Παρθένο. Επίσης, αλλού, δείχνουν το φτωχό μυξομάντιλο της Παναγίας όταν έκλαιγε τον Χριστό που ήταν στο σταυρό, κάπου αλλού δείχνουν ένα μπουκαλάκι με τα δάκρυά της και το ασεβέστερο είναι ότι δείχνουν ακόμα και την ακροβυστία του Ιησού!
Α! Ξέχασα το φοβερότερο, το οποίο θυμήθηκα προχτές (20-10-2020)
Κάπου (δε θυμάμαι πού) είχα διαβάσει, τότε, ότι σ' ένα νησάκι(;) στη Μεσόγειο, κάπου μεταξύ Αλγερίας και Ιταλίας, υπήρχε ένα μοναστήρι το οποίο επισκεπτόταν «ορδές» από θεοτρέμοντες, για να προσκυνήσουν τέσσερα ιερά και μοναδικά παγκοσμίως κειμήλιά του: Συγκεκριμένα, έδειχναν τη ράβδο του Μωυσή, σβώλους χώματος, από το ίδιο που ο θεός έπλασε τον Αδάμ, ένα μπουκαλάκι με γάλα της Παναγίας κι ένα κομμάτι υφάσματος που ύφανε με τα χέρια της! (Πάλι το παιδάκι είναι αμαρτωλό, γαμώ το μου;)
4. Τι να πω για τους φουκαράδες «δαιμονισμένους» που βλέπαμε στις εκκλησίες, με ένα μικρό ευαγγέλιο ή σταυρό στο στόμα (για να μη μείνει -λέει- μουγγός, όταν θα βγει το δαιμόνιο…). Φοβόμασταν, κάπως, όμως ο γιατρός κ. Δημήτρης, είπε πάλι, ότι αυτοί είναι «άρρωστοι και τίποτ’ άλλο».
5. Δε γράφω για «θαύματα» γιατί θα παρασυρθεί το παιδί μέσα μου,
αφού δεν τα πίστεψε ποτέ! Ντόρος έγινε όταν διέδωσαν ότι σε μία εκκλησία της
πόλης μας, ανήμερα στη χάρη της, ένας δεκάχρονος εκ γενετής τυφλός, είδε! Όμως
ο μικρός «απατεών» απαντούσε σωστά, όταν ένας δημοσιογράφος(;) τον ρωτούσε τα
ονόματα των χρωμάτων… Ούτε για τα κηρύγματα, γράφω, τα οποία θεωρούσα ως τον
«ορισμό» της αδολεσχίας!
6. Η γλώσσα στις εκκλησίες και στα σχετικά βιβλία, ήταν μία πολύ
ενοχλητική και ακατανόητη καθαρεύουσα. Ο περισσότερος κόσμος δεν καταλάβαινε,
όπως κι ένα παιδί 10-12 χρόνων. Έτσι γινόντουσαν πολλά ευτράπελα, που δεν
ξέχασα ποτέ!
α. Γράφεται, μάλιστα 4 φορές, ότι ο Ιησούς έκλασε (τον άρτον…). Το έγραψαν οι: Ματθαίος (κστ’, 26-29), Μάρκος (ιδ’, 21-25), Λουκάς (κα’, 17-20) και Απ. Παύλος (Α’ Κορινθ. ια’, 23-25). Έγινε γνωστό, ότι αθώες γριούλες, όταν ακούγανε ότι ο Ιησούς «έκλασε», ψιθύριζαν μεγαλόφωνα, κάνοντας το σταυρό τους, «Τ’ μπουρδίτσα ‘ς Χστούλη μ’, τ’ μπουρδίτσα ‘ς».
β. Στο Ευαγγέλιο της Μ. Τρίτης (Ματθαίος, κβ’, 27-34), ακούμε «…και ο πρώτος γαμήσας ετελεύτησεν…», οπότε μία κουτσοδόντα γερόντισσα είπε: «Ου να χαθείς γαϊδούρ’! Μάς κόλασις…»
γ. Το «Ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν» (Λουκ. κγ’, 34), το ακούγαμε ως «Ου γαρίδας Οίτη ποιούσιν» = «Δε φτιάχνουν γαρίδες στην Οίτη» -ε, αφού είναι βουνό, πώς να φτιάξουν γαρίδες βρε τζάνε μου;
Από τότε σκεφτόμουνα, ότι επίτηδες οι παπάδες, δεσποτάδες, ψαλτάδες…,
χρησιμοποιούν τέτοια γλώσσα, ώστε να μην καταλαβαίνει ο κόσμος και να νομίζει
ότι αυτοί λένε σοφίες!
7. Απίστευτες, όσο κι απάνθρωπες, ακούγονταν οι ριπές από κατάρες του θεού (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ, κη’), καθώς και οι …άπειρες αιμομιξίες και τα όργια, όπως π.χ. του Λωτ, που μεθυσμένος γκάστρωσε τις κόρες του! (Γένεση, ιθ’, 4-7 και 31-36)
8. Στα 14 μου χρόνια διάβαζα ήδη Καζαντζάκη, Ροΐδη, Λασκαράτο, αλλά και Αριστοφάνη! Αυτό γινόταν ιεροκρυφίως στα Λαϊκά Αναγνωστήρια και όχι στη δημοτική βιβλιοθήκη. Στον Καζαντζάκη διάβαζα «Καλή πραμάτεια ο Θεός. Τελειωμό δεν έχει». Στον Ροΐδη για τη «Δεισιδαιμονία των καλογήρων και την αισχρότητα των αρχιερέων». Στον αφορεσμένο Λασκαράτο «Γιατί τα τάλαρα, τα λένε τάλαρα» και στον Αριστοφάνη για τον «ιθυφαλλισμό των Σατύρων»! Έτσι, όλα αυτά που άκουγα περί θεού κ.λ.π., μού φαίνονταν αστεία, παιδαριώδη, και, συγνώμη που θα το πω ανοιχτά, χοντρά ψέματα, οπότε δεν πίστευα λέξη και προφανώς δεν ένοιωθα καμία απολύτως έλξη, αλλά ούτε και τύψη! Με άλλα λόγια, το αθεϊστικό μου «certificate», το πήρα τότε. Όμως δεν κορόιδευα κανέναν, ούτε και προσπάθησα να πείσω κάποιον της παρέας για τις απόψεις μου. Σημαντικό θεωρώ να καταθέσω, επειδή μάλλον θα το σκεφτήκατε, ότι κανένας, ΠΟΤΕ στη ζωή μου, δε μου έκανε προπαγάνδα ενάντια στο θεό!
9. "Ο μη ων μετ' Εμού, κατ' Εμού εστί..." (Ματθ. ιβ' και Λουκ. ια', 23).
Δεν καταδεχόμουνα, ούτε τότε, να σχολιάσω τέτοια έπαρση, τέτοια αλαζονεία!
10. Μαστούρες με μανδραγόρα και ερωτικές
«σκάντζες» με τις αδελφές "Τατά"! Δείτε μόνοι σας, πλάκα έχει κιόλας: (Γένεση λ’, 14-17 και Άσμα Ασμάτων
ζ’, 14 -και άλλα και άλλα…)
Τι είναι τώρα το παιδί;
Αυτοπροσδιορίζεται ως ορθολογιστής (με την έννοια του γερμανικού rationalist), Επικούρειος (κυρίως στο «ηδέως»
σώματος, ψυχής και φύσης), εικονοκλάστης (με την έννοια του «καινοτόμου», του
επιλεκτικά «παραδοσιακού» και σε καμία περίπτωση του «καταστροφέα» εικόνων…)
και αγνωστικιστής, μόνο για το άγνωστο, της αυτής καθ’ εαυτής μορφής του
σύμπαντος! (Είναι τόσα, γιατί -ευτυχώς- δεν είναι «οπαδός» ενός!).
(Κι όταν του την πέφτουν τίποτε ζηλιάρηδες και διαφωνιάκηδες
επίτηδες, για να …ξεσκάσουν, αυτό πάντα γελάει και θυμάται και λέει δυνατά, ή κι
από μέσα του, την πετυχημένη φράση του Λάμπρου Κωνσταντάρα στον «Ζηλιαρόγατο»
(1956): Καλή καρδιά, ρε Πότη, καλή καρδιά…)
Υ.Γ. Α, ρε Αλφιτώ, λευκή κριθαροθεά, εσύ που απαλλάσσεις από κάθε άδικη ενοχή! Πότε θα μας ξανάρθεις;
Το παιδί που θυμήθηκε, είναι ο Ψ.
Δημοσιεύθηκε στις 10-10-2020 (αριθμολαγνεία)
